නංගිගෙන් ලියමනක්

පන්හිඳත් එක්ක ඔට්ටු වුණ

නුඹේ කවිකාරකම

තල් වැට මායිමේ

ඇස් බොඳ කරන මිරිගුවට

කෙසේ නම් හුරු වුණිද ?

පුංචි සන්ධියේදී වත්

රිදෙන්නට මගේ අත

නෑල්ලූ ඔබ

කෙලෙස හුරු වුණිද

බර ගිනි අවි දරන්නට..

බංකරේ අන්ධකාරේ

මූසල මැදියම් රැය

කණාමැදිරියන්

එලි කරනවාද....

නුඹේ නැගණිට

මුතු මාල හත තනන්නට

වන්නි හුලගත් එක්ක ඔට්ටු වෙන

අයියන්ඩි මතක් වන විට

ඇදුන්කනවා සත්තයි පපුව...

මල් මැකුන පරණ චීත්තය

එදා වගේම

කඳුළු උරා බොයි

අම්මගෙ දෑසින් වැටෙන..

නුඹෙ ලේ පුසුඹ දැවටුනු

හසුන ඊයේ ලැබුණාට

හිත කොහොම වාවම්ද...

දවස් දෙකකටවත්

ගෙදර ඇවිදින් යන්න

විරාමයක් නැතිද තව

නිවාඩුවට දුර වැඩිද?