ළමා පෞරුෂත්ව සංවර්ධනය හා සියදිවි නසා ගැනීම
සිය දිවි නසා ගැනීම යනු සාමාන්‍ය දෙයක් නොවේ. ඒක් අතකින් බලන කළ එය නීති විරෝධී ක‍්‍රියාවක් වනවා සේම සදාචාර විරෝධි මානව විරෝධි පහත් ක‍්‍රියාවක් ද වේ. සියදිවිනසා ගැනීම යනු ලෝකයටම කරන අසාධාරණයකි. ලෝක මට්ටමින් ගත් කල ශ‍්‍රී ලංකාව සිය දිවි නසා ගැනීම් ප‍්‍රතිශතය අනුව ලොව ඉහළ ම රටවල් කීපය අතර සිටීම කණගාටුවට කාරණයකි. ඉහළ ම ආගමික ළැදියාව, සිය දිවි හානිකර ගැනීම, සාගරයට අපද්‍රව්‍ය එකතු කිරීම යනාදී අංශ ගණනාවකින් ම ශ‍්‍රී ලංකාව ඉදිරියෙන් පසුවීම සමාජ විද්‍යාඥයන්ගේ අවධානයට ලක් විය යුත්තේ ඒ නිසාමය.
ශ‍්‍රී ලංකාව තුළ 1985 - 2000 කාලයේදී පැවති යුද්ධමය වාතාවරණය නිසා නිසා මිය ගිය සංඛ්‍යාව 50,000 ක් පමණ වන බව සමීක්ෂණ වාර්තා පෙන්වා දෙනු ලබන අතර එම කාලයේදී එක් ලක්ෂ හය දාහක සංඛ්‍යාවක් සියදිවි හානි කර ගෙන තිබේ. සිය දිවි හානිකර ගැනීමට දරන ලද උත්සාහය එමෙන් කිහිප ගුණයකි. සැලකිය යුතු කාරණය වන්නේ මේ සංඛ්‍යාවෙන් 60% ක් තරුණ පිරිස වීමයි.
වර්තමානය වන විට දිනකට අප රටේ සියදිවි නසා ගන්නා පුද්ගලයන් ප‍්‍රමාණය 10ක් 12ක් වන අතර, දිනපතා ම වයස අවුරුදු 18ට අඩු දරුවන් දෙතුන් දෙනකු ජීවිතයෙන් සමගැනීමට තීරණය කරන බව සමාජ විද්‍යාඥයින් පෙන්වා දෙනු ලබයි. එවන් තත්ත්වයක් උද්ගත වීමට බලපාන හේතු පිලිබඳව සැළකීමේදී පැහැදිලි වන්නේ වර්ෂයකට දරුවන් 1,500ක් පමණ සියදිවි නසා ගන්නා හේතුව රට වෙනුවෙන්වත්, පොදු ඉල්ලීමක් වෙනුවෙන්වත් නොවන බවත් අතිශය පෞද්ගලික කාරණා මුල් කරගනිමින් බවත්ය. ඒ අතර ආදර සම්බන්ධතා, ෆෙස්බුක් පරිහරණය, විභාග පීඩනය ආදී කාරණා ප‍්‍රමුඛස්ථානයක් ගනු ලබයි.
මීට අමතරව දෙමව්පියන්ගේ රැුකවරණය අහිමිවීම යන කාරණය ද මෙහිදී විශේෂ වනු ඇත. නවතම දත්ත වාර්තාවන්ට අනුව ශ‍්‍රී ලාංකීය මව්වරු ලක්ෂ තුනකට අධික පිරිසක් තම දරුවන් අනාරක්ෂිතව තනිකර දමා අඩු වැටුපට විදේශ ගතවී ඇති බව හෙළි වේ. මේ හේතුවෙන් මව් පාර්ශවයෙන් හිමිවිය යුතු සෙනෙහස අහිමිවීම හේතුකරගෙන මෙන්ම මේ අනාරක්ෂිත තත්ත්වය යටතේ දී පවුලේ කෙනෙකුගෙන් හෝ වෙනත් පුද්ගලයෙකු අතින් සිදුවන වන අකටයුතුකම් නිසා ද දරුවන් සියදිවි නසා ගැනීමට පෙළඹෙනු ඇත.
වර්තමානයේදී සමස්ත ළමා පරපුර හා තරුණ පරපුර තුළ පවත්නා පෞරුෂත්ව සංවර්ධනයේ මදකම හේතුවෙන් ඹවුන්ට ජය - පරාජය විඳ ගැනීමට ඇති හැකියාව ඉතාමත් අවම මට්ටමක පවතී. විවිධ විභාග පීඩනයන් මෙන්ම තරගකාරී අවස්ථාවල ජය-පරාජය ළමා මනසට වේදනාකාරී බව ගෙන දීම තුළින් සමාජය ඉදිරියේ ලැජ්ජාවට, බියට සහ දුකට පත් වීම සිදුවේ. එසේම විවිධ පාර්ශ්වවලින් ලැබෙන අවවාද, තරවටු කිරීම්වලට මුහුණ දීමට ඇති නොහැවියාව නිසා ද සමහරු සියදිවි නසා ගැනීමට පෙළඹීම සැබවින්ම කණගාටුවට කාරණයකි.
එසේම විවිධ රෝගාබාධ තත්ත්වයන් සහ ශාරීරිකමය වශයෙන් අඩුපාඩුකම් සහිත දරුවන් අන්‍යයන්ගේ විහිළුවට, උපහාසයට ලක් වීම හේතු කරගෙන එම පීඩනය හා තමන් විස්න්ම තමන් පිළිබඳව ඇති කරගන්නා හීනමානය නිසාවෙන් සිය ජීවිතයෙන් සමු ගැනීමට ක‍්‍රියා කරන පිරිසද සැලකිය යුතු ලෙස ඉහළ අගයක් ගනු ඇත.
මේ සියලු කාරණාවන්ට ප‍්‍රමුඛ හේතුව වන්නේ ළමයා තුළ පවත්නා පෞරුෂ සංවර්ධනයේ මදකමයි. ඒ තුළින් දරුගැනීමේ හැකියාව ඉතාමත් පහළ අගයක් ගන්නා අතර මානසික පීඩනය දුරු කර ගැනීම සම්බන්ධයෙන් නිසි අවබෝධයක් හෝ නිසි මාර්ගෝපදේශනයක් ඹවුන් ෂතුව නැත. මේ සියල්ලක් තුළින් සිදු වන්නේ සියදිවි නසා ගැනීම පවත්නා එකම විසඳුම ලෙස ළමා මනස තුළ තැම්පත් වීමයි. ඒ නිසාවෙන් මේ සියලූ ම කාරණාවලට වගකිව යුතු පිරිස වන්නේ වැඩිහිටියන්ය. දරුවන්ගේ ඉදිරි දැක්ම, අනාගතය වෙනුවෙන් ආධ්‍යාත්මික වශයෙන්ද දරුවන් සමාජයානුයෝජනය කිරීම අත්‍යාවශ්‍ය වන්නේ ඒ නිසාය. නමුත් බොහෝවිට සිදුවන්නේ දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් පමණක් දරුවන් පාසල් යවා, ටියුෂන් මාෆියාවක දරුවන් අතරමං කර දමා විභාග, තරග ඉලක්ක සඳහා පමණක් ළමා මනස මෙහෙයවීමයි.
නමුත් සිදුවිය යුත්තේ දෙමව්පියන් දරුවන් සමඟ ගත කරන, කතාබහ කරන, සෙල්ලම් කරන, සතුටෙන් සිටින කාලය වැඩි කිරීමයි. දරුවන් සමඟ කතා බහ කිරීම මෙහි දී වඩා වැදගත් වන්නේ ඒ හරහා දරුවාට සමීප වීම තුළින් දරුවා තුළ පත්නා ප‍්‍රශ්න, ගැටලූ ආදිය හඳුනාගැනීමට දෙමාපියන්ට හැකිවන නිසාය. එසේම නිතරම දරුවා පිලිබඳව සොයා බලන බව දරුවාට දැනෙන්නට හැරීම තුළින් දරුවා හුදකලාවීම වළක්වා ගත හැකිය.
තවද දරුවන්ට කී‍්‍රඩාව සහ සංගීතය වැනි සෞන්දර්යාත්මක අංශ කෙරේ යොමු කරවීම හරහාතීරණ ගැනීම් හැකියාව, සංවේදී බව පාලනය කිරීම ඉතා හොඳින් සිදුකර ගත හැකිය. විභාග ඹගින් ඇති වන පීඩනයද ඒතුළින් අවම කර ගත හැකිය.
එමෙන්ම මව්පියන් වශයෙන් දරුවාගේ හැසිරීම් රටා පිළිබඳව විමසිලිමත් වීම තුළින් සියදිවි නසා ගැනීම වැනි වැරදි තීරණ ගැනීමෙන් දරුවන් වළක්වාගත හැකි වනු ඇත. ආදරය, කරුණාව, සතුට, සෑහීමට පත් වීම, උද්‍යෝගය වැනි පි‍්‍රයජනක හැඟීම් තමන් තුළ පවතී නම්, ළමයා සතුටින්, සිනහවෙන්, සැහැල්ලූවෙන්, විනෝදයෙන්, කෙළිලොල්ව හැසිරෙන අතර තමන් ප‍්‍රිය කරන දේවල් කරනු ඇත. නමුත් දුක, බය, වේදනාව, කලකිරීම, ලජ්ජාව, එපාවීම, අප‍්‍රසන්න බව, කාංසාව වැනි හැඟීම් ළමයා තුළ පවතී නම්, ඒවා හැසිරීමෙන් පෙනෙනු ඇත. එවැනි හැඟීම් ළමා සිත තුළ පැවතීමෙන් බියසුළු ස්වභාවය, ප‍්‍රචණ්ඩකාරී බව, මුරණ්ඩු බව, නිරන්තරයෙන් අඩ දබර කිරීම, හුදකලාව සිට ප‍්‍රිය කිරීම, සමාජයෙන් කොන් වී සිටීම, සබකෝලයෙන් යුතුව කතා නොකර සිටීම, වැනි හැසිරීම් දරුවන් තුළින් දැක ගත හැකිය. දරුවාගේ මෙවැනි මානසික තත්ත්වයන් ගැන ප‍්‍රවේශමෙන් සොයා බලමින්, එම දරුවාට අවශ්‍ය මානසික සුවය ගෙන දෙන අත්දැකීම්වලට, දරුවා යොමු කිරීම වැඩිහිටි අපගේ වගකීමක් වන අතර එවැනි ක‍්‍රියා තුළින් සියදිවි නසා ගැනීම වැනි දරුනු සමාජ ප‍්‍රශ්නයන්ගෙන් දරුවන් මුදවා ගත හැකිය.
හැඟීම් හෙවත්, චිත්තවේග සම්බන්ධයෙන්, අප දරුවා විෂයෙන් ඉතා සීරුවට කටයුතු කළ යුතුය. එහිදී ළමා මනස හුරු කළ යුතු වන්නේ සතුටුදායක තත්ත්වයන්ට මුහුණ දීමට පමණක් නොවේ. සතුට හා දුක යන චිත්තාවේග ද්විත්වයටම ඉතා උපේක්ෂාවෙන් මුහුණ දීමට හා දරාගත හැකි ලෙසත් ඒ දෙකම එකසේ හසුරුවා ගත හැකි මානසික තත්ත්වයක් ඇති වන සේත් දරුවා හැඩ ගැස්විය යුතු වන්නේ කුඩා අවධියේ පටන්මය.
